In loving memory: Elizabeth Anne Royston-Bishop 1942 – 2004

Vandaag is een dag waarop ik even niet zo goed weet hoe ik me voel. Verdrietig, opgelucht, blij? Tien jaar geleden kon ik me hier uiteraard geen voorstelling van maken. Mijn lief en ik woonden net anderhalf jaar samen en ik begon aan het afronden van mijn masterstudie. ‘In de bloei van het leven’ heet dat zo mooi. Maar nog niet klaar voor een leven zonder mijn moeder.

Niet dat ik daarin echt veel keuze had. Mijn moeder was twee jaar ziek, terwijl ze enkele jaren daar voor nog ‘genezen’ werd verklaard. Nou, toch niet. Uitzaaiingen. Borstkanker. Het is leuk dat vaak wordt geschreven dat steeds minder mensen hoeven te sterven aan kanker, maar ik geloof er niet meer in. Ik, de eeuwige optimist.

Nog vijf jaar…?

In 2004 dachten we nog lang niet dat het zover was. Na de diagnose hoopte ze zelf nog op een jaar of vijf, dus hadden we er zeker nog drie te gaan. Nietsvermoedend gingen mr. Pi en ik dan ook heerlijk genieten van een zonvakantie in Griekenland toen we na een week opeens alarmerend veel oproepjes hadden gemist. Het ging niet goed, sterker nog, ze moest in het ziekenhuis worden opgenomen en dit zou het wel eens kunnen zijn. Het einde.

Twee intens verdrietige dagen later konden we eindelijk met een vlucht over Athene naar huis. Een dag later het slechtnieuwsgesprek, nog een dag later alles op alles zetten om haar de laatste dagen thuis te laten zijn. Vijf dagen had ze nog..

Oneerlijke strijd

Eenmaal thuis voerde ze een gigantische strijd met zichzelf. We hoorden haar worstelen met redenaties waarin de seizoenen voorbij kwamen, haar Engelse familieleden en onverstaanbare woorden, half in het Nederlands, half in het Engels. Allemaal verwoede pogingen om haar situatie te verklaren en te accepteren. “Ik geloof this is een fantasyworld. En als ik wakker word, I’m healed”. Deze laatste zin is wat me na al die jaren nog het meeste moeite kost. Er zijn genoeg mensen die er geen zin meer in hebben, maar niet mogen of kunnen gaan. Maar mijn moeder, ook op haar 62e nog altijd in de bloei van haar leven, mocht niet meer.

Quatorze juillet

Vandaag precies tien jaar geleden, op quatorze juillet 2004, kwam dan eindelijk haar bevrijding. Na een kort ziekbed was het vechten eindelijk voorbij! Dit was de dag waar we angstvallig al een paar jaar naar uitkeken. Natuurlijk waren we verdrietig, maar vooral ook opgelucht. Nu tien jaar later voel ik dat nog steeds zo. Verstandelijk weet ik dat ze op was, het ging niet meer, ik heb het geaccepteerd. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.

Liefdevolle herinnering

Als ik mezelf hoor lachen, hoor ik haar. Als ik aan het bakken ben, vraag ik me vaak af hoe zij het zou hebben aangepakt. Rijd ik het Engelse dorp in waar mijn zus woont, noemt little T. zomaar uit het niets opeens haar naam, denkt dat hij haar ziet lopen op straat! Deze blog is eigenlijk al een eerbetoon aan haar en aan mijn Engelse roots, maar vandaag wil ik een speciaal plekje voor haar reserveren. Een dag voor haar alleen.

Beladen

Ik besef me dat deze blogpost nogal persoonlijk en zwaar beladen is. Hopelijk stoot ik hier niemand mee voor het hoofd stoot. Mijn enige doel van deze post is om de herinnering aan mijn moeder levend te houden. Ondanks haar ziekte wilde ze bijvoorbeeld absoluut niet zielig gevonden worden, dan werd ze boos. Nee, het leven is te belangrijk om bij de pakken neer te zitten! Haar onvoorwaardelijk liefde voor de medemens en haar vergevingsgezindheid waren zo groot dat ik hoop dat ik een beetje van die energie kan doorgeven aan de mensen die ik ontmoet.

Vier het leven

Vandaag ben ik dus een beetje verdrietig, maar kies ik ervoor om het leven te vieren! Haar leven, mijn leven, ons leven! Laat vandaag een reminder zijn dat je plezier moet maken in het leven. Waardeer het leven en geniet van elke dag.

Grijp kansen wanneer ze zich aandoen en laat je niet meesleuren op het ritme van alledag. Durf te kiezen als het moet en heb vertrouwen op een goede uitkomst. Celebrate life, be happy!

In loving memory,
X